Non lembro a primeira vez que mirei ao ceo, e é moi probable que non lembre a última. Detéñome, agora mesmo, nalgún lugar do intervalo entre os dous, tratando de atopar unha nova postura para definir un novo ángulo de visión, esta nova relación que busco establecer co que está encima de min; en lugar de seguir usando o punto de vista co que estiven traballando ata o de agora, o que me fixo buscar especulativamente un miradoiro extraterrestre para observar o noso planeta, agora invisto a miña posición. Cos pés firmemente asentados no noso planeta, tento identificar e recoñecer o punto de vista desde o que realizara todas as miñas observacións anteriores. Mirar o ceo é escorzar dramaticamente a diversidade de habitantes do campo visual e, aínda que a relación figura-fondo parece extremadamente clara, iso non é con todo, suficiente para aclarar calquera comprensión que non se presente como infinita. A este “fondo” baleiro, ou mais propiamente, a esta observación sen fondo, é posible agregar nubes, estrelas que relacional e tendencialmente ocupan a mesma posición e que só podemos ver e experimentar despois do anoitecer. Tamén podemos observar o satélite natural da terra, a lúa, e os máis coñecedores poderán identificar tres galaxias. Estes elementos que habitan este lugar bríndannos unha dialéctica entre perenneidad e volatilidade, entre o finito que está nos pés e o infinito que se apodera dos ollos. Brevemente, este voo do ollo pon en cuestión a condición do observador en perspectiva.

Nuno Sousa Vieira