Mans de barro / Gloria García Lorca
Ano 2018
Son paredes que cobren as paredes e torres que marcan os camiños, as entradas e saídas. Hai vendas que envolven as vasillas feridas deixando restos pequenos dos seus outras vidas. Pode ser branca, negra, ocre ou vermella. A miña man convértea en posibilidade. Vexo nela o cobre, o silicio, o cal, algún pececillo antigo, garras de aguia e ollos de gato montés, sangue, unha vaca, choivas e aludes.
A terra é a memoria e garda para si a súa forma primeira, o seu primeiro recordo. Non o esquece porque sabe que a man tamén é de barro. Somos o que lembramos.
Gloria García Lorca