O mar, os soños, o xeo, os crepúsculos e o vento, son temas esenciais no pensamento poético e na vida de Manuel Vilariño.

A tempestade suscita a idea dunha paisaxe contemplativa, como modelo de visión e espiritualidade baseado na experiencia da interioridade de palabras e imaxes.

A luz da contemplación é unha luz interior, a parte máis interna dun mesmo. A paisaxe é concibida polo artista como un pensamento contemplativo onde o pensamento e o sentimento se confunden; e no que se configuran os silencios. A serenidade do silencio.

Máis dunha vez o fotógrafo definíase a si mesmo como unha “hermenéutica do silencio”.

Para Vilariño, o concepto de meditación, as referencias á poética do silencio, significa un retorno a algo seminal na súa vida, o mar, como experiencia iniciática e mirada cara ao descuberto.

Saber contemplar, como mirar ao descuberto, con toda a alma e “incluso co chamado corazón”, como di María Zambrano, é un lento camiño cara á experiencia interior.

Como sinala Conrad en Lord Jim, “ao nacer, o ser humano cae nun soño, como un home que cae ao mar”.

O mar, un deus diferente, un infinito que baixo as súas augas habita un corpo inmenso que xera ondas e vento. Entrar co artista nese ambiente mítico, de luz auroral ou crepuscular, implica interiorizar o real, a soidade do bosque ou o océano que é a soidade do creado. Dende esta perspectiva, a fotografía invítanos a un descenso na memoria, facilita a multiplicidade dos sentidos, ante un mar aberto á visión.

A fotografía de Vilariño explora os límites das praias, dos cabos e das beiras do océano; de espazos intactos nunha soidade infinita, sen abrigo. E sinta a chamada da luz, un momento revelador, “a luz escura do enxendrado” da que fala José Ángel Valente.

Paisaxes dunha beleza irrenunciable, o artista fala de “unha nostalxia da beleza”, que irradian magnetismo, que evocan soños, silencio ou melancolía; incluso a morte. Estes son algúns dos fíos comúns que Manuel Vilariño propón en La tempestad.

O amencer, o silencio e os soños como materia primixenia. O espectador atrapado nun espazo-tempo, como quen agarda a revelación dun océano, completa a obra coa súa imaxinación e sensacións.

Quizais o sentimento oceánico do artista ao concibir este proxecto exprésase coas palabras de Schoenberg:

“Que se escoite este silencio”.

Un home que nace cae nun soño coma un home que cae ao mar …