Non me convencín cando saín da casa. Quentaba o día despexado e quizais a estrada non fose tan fácil como parecía. Subín ao monte. Quería que as árbores de alá arriba estivesen preto de min, quería mirar a través, quería pintar o espazo que deixaban entre elas. Quería un mundo diferente, que sabía que existía e que insistía en esconderme.

A estrada estaba batida de terra e o po do po no chan creou unha especie de pequenas moreas de nubes baixo os meus pés (os camiños de pintura son tortos e falsos e tómanse moitas decisións en poucos segundos). Os meus zapatos afundíronse neste po seco, po que fora lama durante o inverno e antes fora pedra, quizais ladrillo, un tipo de parede, a casa. O sol era forte e duro, e o meu corpo suaba, mergullábase pola delgada camisa azul que puxera pola mañá, mentres os meus ollos se pecharon, esguellando o mínimo para seguir o camiño (o soporte para o traballo está fixado no escritorio sobre o que se apoia o artista, mergullándose vacilante nun mundo baleiro, secreto e tamén invisible onde o descoñecido foxe de todos os ollos).

A estrada subía agora, pero a anunciada frialdade dos eucaliptos e piñeiros de arriba parecía esquiva. Había que escoller se se camiñaba máis polo centro ou polo lateral. O camiño rodeaba ao lado do pequeno outeiro que vira desde casa, revelando ramas curtas ata destinos imprecisos (o que emerxe na superficie do posible cadro determínase no acto de facer contorsións e direccións indecisas). Os meus brazos estaban raiados nos escuros matos de amoras que deixaron o seu zume carmesí nos meus brazos espidos (No intento de descubrimento, por comprender, hai algo na pintura, a superación da súa dificultade reside en inesperados movementos do corpo, como sacudíndolle as feridas).

Entre as amoras, algúns fentos secos tamén estaban salpicados por nubes de gran po. A miña boca seca rexeitaba o aire quente e abafante e a interminable estrada. Despois da segunda curva, o silencio e a calma das árbores do outeiro crearían un punto de descanso. (As pinturas buscaban as augas e o pincel e a espátula flúen. A pintura comeza a súa revelación, pero aínda queda moito por decidir). A paisaxe escondida detrás do outeiro non se amosa. A savia dos piñeiros escorre lentamente das pequenas culleres cortadas nos seus troncos. Cheira a resina pegajosa que me pegaba aos dedos. O silencio é á vez pacífico e opresivo. Entre as árbores o horizonte está borroso.

Ao final, o espazo estaba pechado e non aberto. Corro cara a casa, deixando atrás nubes brancas que enturbian o ceo despexado (o cadro está listo, rematado).

Fotos sala: Pablo Mella