El desencanto.

Esta exposición reflicte o desexo de Teo Soriano de levar a cabo unha proposta baseada en obras en papel na galería Vilaseco e que Miriam, a súa directora, recolleu hai uns anos. A mostra que se truncou debido a un accidente retómase agora. A forza motriz da iniciativa foi a determinación e teimosía de Teodoro para que o traballo do seu fillo non caese no esquecemento. Unha pregunta que sei é moi complicada debido á cantidade de amigos, moitos deles artistas, para os que o seu traballo segue a ser un referente ineludible.

O desencanto (Jaime Chávarri, 1976) que Elías Querejeta ideou e produciu vén a lembrar a figura de Leopoldo Panero, despois da súa morte, a través da súa viúva e fillos. É unha película descarada, na que atopo enormes semellanzas entre o que se conta e como se conta a propia vida de Teo. En Desenchantment móstranos unha familia cuxos membros viven ao límite, como el. Apretou a vida e o traballo, se houbo algunha vez unha separación entre eles, de tal xeito que o seu traballo segue desprendendo unha esmagadora autenticidade e compromiso.

Hai pouco lin unha cita de Ángel Calvo Ulloa sobre Teo Soriano, que parecía precisa e reveladora para aqueles que non coñecían a súa obra. Sinceramente, se ao que fago se lle pode chamar pintura.

Teo desprezaba profundamente a impostura. De feito, as visitas ao estudo convertéronse en experiencias traumáticas. Inmediatamente fuches consciente da intensidade do lugar. Alí alguén estaba literalmente deixando a pel, non había lugar para o recreo, nin sequera para o deseño de estratexias. Só estaba pintado, moito, ás veces mal, outras moitas, a maioría, moi ben. Supuxeches que ese era un lugar relevante e, francamente, dubidabas de se algunha vez podías adquirir esa tensión. Foi inspirador e frustrante. Estabas ante un pintor con maiúscula, mentres non deixabas de reflectirte como unha simple cucaracha.

Carlos Maciá