Color / Blanco y negro

Ano 2008

1957, aos seus 26 anos, chega Ramón Masatsa Madrid para dedicarse profesionalmente á fotografía. Como o seu paisano Josep Plá case medio século antes, Masats traía de Barcelona ecos da vida aldeá e a sabedoría antiga das xentes sinxelas, feitas ao hábito do sacrificio e a incerteza. E, do mesmo xeito que o mestre ampurdanés, chegaba ao capital pertrechado dun infrecuente sentido común, un intuitivo receo cara a todo tipo de verdade canonizada polo costume e unha aversión visceral polo solemne, campanudo ou pretendidamente artístico.

Unha mirada que non convocaba á nostalxia, senón ao gozo e ao cegamento visual. Indotado para a  metafísica,  recelaba  de  a  mediocridade  de  os  que  entón  pasaban  por  mestres  indiscutidos, aínda que tampouco era fácil achar unha doutrina coa que puidese identificárselle, á marxe da que tozudamente  ía  construíndo  para  si  mesmo  con  unha  determinación  silenciosa  e  obstinada, atesourando, ademais, un sentido máis irónico que sarcástico e unha profunda socarronería, sobre a que foi construíndo esecarácter seu, trasgresor e irreverente, que marcaría logo a súa mellor fotografía.

En tan longos anos de profesión, o único que non perdeu Masats é a súa propensión á misantropía e a súa afección á soidade e o apartamiento. Non é sorprendente que fose un dos fotógrafos españois  menos  frecuentados  por  expertos  e  galeristas.  Non  obstante,  non  puido    subtraerse  a algunhas solicitudes, como a que lle levou en 1999 a realizar unha monumental exposición retrospectiva ou geroantológica, como el ironicamente gusta de repetir.

Atrincheirado  en  a súa  túzara  obstinación,  recibe  os  recoñecementos -en  os  últimos  anos  vánselle    acumulando: Premio Nacional de Fotografía, Premio das Artes Plásticas da Comunidad de Madrid, Premio Bartolomeu Ros…-con indulgente compracencia e certo xúbilo socarrón.

Catalán en Madrid e madrileño en Cataluña, este cidadán do mundo que nunca buscou a fortuna ou a celebridadsólo ambiciona xa, como o seu admirado Walter Benjamín, a gloria sen a fama, a grandeza sen brillo e a dignidade sen soldo. Aínda que isto nunca se sabe.

Publio López Mondéjar

 

Agradecementos:

Branca Berlín